Algemeen Dagblad, 11 maart 1995
De dames reiziger; Rijs (Friesland)
DE DAMES Reiziger wilden er al lang even helemaal tussenuit. Het huis, de kinderen, de hond, de televisie, het werk, en ook meneer... soms werd het allemaal een beetje veel. Op zulke momenten droomden ze van een klein hotelletje in de bossen met een groot wit bed, een kopje chocola na de wandeling en een stevige maaltijd die iemand anders klaar zou maken. Het hoefde heus niet lang te duren. Eén of twee dagen, een kleine adempauze, om er daarna weer voluit tegenaan te kunnen gaan. Het mocht trouwens ook een strandwandeling worden, of een hotelletje op de hei of naast de dorpspomp. Maar Nederland is klein, dachten de dames zorgelijk. En zoveel rustige plekjes zijn er niet. Of hadden ze daarin ongelijk? Zou het de moeite waard zijn om op ontdekkingsreis te gaan?
Op de mat plofte een envelop met daarin een folder van Hotel Jans. Bijgesloten was een ballonnetje dat ter plekke gevuld kon worden met de schoonste lucht van Nederland. Overnachten voor maar veertig gulden als er à la carte gedineerd wordt, beloofde de folder. Omdat Jans precies leek wat vermoeide stadsmensen kunnen gebruiken, reden we er op de mistigste dag van het jaar naartoe.
Een vriendelijk, tikje verveloos gebouw met veel te veel aanbevelingsbordjes rond de voordeur staat aan de rand van een doorgaande, maar in ieder geval in de wintermaanden rustige weg. De achtertuin grenst aan het Rijsterbos. Het uitzicht aan de voorkant: groene weilanden met paarden, een sloot, een gammel hekje, een rijtje bomen. Meer valt er door de mist niet te zien, maar één ding is zeker. Dit is onmiskenbaar Friesland.
Kamers zijn er vanzelfsprekend in het hotel zelf, maar alleen de kamers 3 en 4 op de tweede verdieping kijken uit over de grazige weiden. Omdat ze niet lekker ouderwets en óók niet echt mooi gemoderniseerd zijn, kiezen we voor de luxe van een Zweeds chaletje in de achtertuin. De ober die geduldig met de koffers zeult had dat al voorspeld. Door een soort mini-nieuwbouwwijkje worden we naar nummer 17 geloodst, het enige huisje dat vanaf het terras alleen maar de bosrand en geen andere huisjes ziet. Koffie en thee kan op de kamer worden klaargemaakt, zodat we op ons gemak de folders van de VVV in het nabijgelegen Oudemirdum kunnen bestuderen. Daar kochten we ook dûmkes bij de bakker, typische Friese koekjes met anijs, die nu goed van pas komen.
Voor een wandeling hoeven we alleen maar het huisje uit te lopen. Het Rijsterbos werd in de zeventiende eeuw in barokstijl aangelegd, wat betekent dat je niet bang hoeft te zijn voor verdwalen. Bijna alle paden leiden naar het Mirnserklif aan het IJsselmeer. Klif is een groot woord voor het heuvelige landschap uit de ijstijd, maar dankzij de woestklotsende golven, en de glooiingen in het landschap wanen we ons bijna aan de Schotse kust. Natuurlijk staat er op het uiterste puntje van het klif een uitspanning met frituur. Maar wij zien liever een ree wegspringen. En ook dat lukt. Iets verderop is vogelreservaat de Mokkebank, een weelderige rietzoom waarin we geen vogel zien zitten. Aan de andere kant van de dijk lopen er daarentegen duizenden door de wei! Overwinterende ganzen, vertelt de ober ons later in het hotel. Een plaag voor de boeren maar zelfs voor niet-vogelaars een indrukwekkend gezicht. En geluid.
Tijdens de borrel waanden we ons nog de enige gasten in het hotel, maar tegen achten is de eetzaal helemaal gevuld. De faam van de keuken is blijkbaar zo groot, dat er zelfs gasten per vliegtuig, via luchthaven Leeuwarden, zijn gearriveerd. Ondanks de drukte, en de tafels die duidelijk iets te vieren hebben, is de sfeer rustig en ingetogen. We zijn maar wat blij dat de kleine Reizigertjes er niet bij zijn. Die hadden we hier nooit in bedwang kunnen houden. De eetzaal wordt voorzichtig gerenoveerd. We zitten gelukkig nog op degelijk eiken. Maar bij de gordijnen heeft iemand duidelijk erg zijn best gedaan ze zo te draperen als de interieurbladen op het moment voorschrijven.
De prijzen op de menukaart liegen er niet om. Rond de ƒ 15,- voor een voorgerecht, hoofdgerechten vanaf ƒ 37,50. We hadden het wel aardig gevonden als de ober ons verteld had dat we ook een dagmenuutje van ƒ 40,- hadden kunnen kiezen. Maar de gevulde kwartel met roze pepers en pijnboompitten en de lamsproeverij, een bord met lamszwezerik, -tong, -tournedos en -koteletjes, zijn hun prijs dubbel en dwars waard. De groenten zijn knapperig gestoomd, de porties royaal. Door de stille nacht wandelen we voldaan naar ons huisje. 's Middags fantaseerden we nog over de sauna die we vlak voor het slapengaan zouden nemen, maar nu laten we hem rustig voor wat 'ie is. De avond is al goed genoeg.
De volgende morgen, tijdens een overvloedig ontbijt met versgekookte eitjes, Fries suikerbrood en de ochtendbladen, vragen we ons af wat Jans nu eigenlijk is: een familiehotel of een heel goed restaurant? Doordat iedereen in zijn eigen huisje zit, hebben we al niet zo'n hotelgevoel. En de aparte ruimtes waar je als gast doorgaans binnen het hotel kunt verblijven, de lounche, de bar, de serre, zijn waarschijnlijk geofferd aan het succes van de keuken. De bar met stamtafel is er nog wel, en de leren banken waar we na de wandeling onderuit konden staan er gelukkig ook nog, maar het is allemaal wel in één grote ruimte ondergebracht, in de eetzaal. Want dat het om eten draait, dat mag je in Jans niet vergeten. Ook niet als hotelgast.
Hotel-restaurant Jans, Mientwei 1, 8572 WB Rijs, tel: 05148-1250.